سرکشى کردن توس از کى‏خسرو

یکى کاخ کشواد بد در صطخر

که آزادگان را بدو بود فخر

چو از تخت کاوس برخاستند

بایوان نو رفتن آراستند

همى رفت گودرز با شهریار

چو آمد بدان گلشن زرنگار

بر اورنگ زرینش بنشاندند

برو بر بسى آفرین خواندند

ببستند گردان ایران کمر

بجز طوس نوذر که پیچید سر

که او بود با کوس و زرّینه کفش

هم او داشتى کاویانى درفش‏

ازان کار گودرز شد تیز مغز

بر او پیامى فرستاد نغز

یکى کاخ کشواد بد در صطخر

که آزادگان را بدو بود فخر

چو از تخت کاوس برخاستند

بایوان نو رفتن آراستند

همى رفت گودرز با شهریار

چو آمد بدان گلشن زرنگار

بر اورنگ زرینش بنشاندند

برو بر بسى آفرین خواندند

ببستند گردان ایران کمر

بجز طوس نوذر که پیچید سر

که او بود با کوس و زرّینه کفش

هم او داشتى کاویانى درفش‏

ازان کار گودرز شد تیز مغز

بر او پیامى فرستاد نغز

پیمبر سر افراز گیو دلیر

که چنگ یلان داشت و بازوى شیر

بدو گفت با طوسِ نوذر بگوى

که هنگام شادى بهانه مجوى‏

بزرگان و گردان ایران زمین

همه شاه را خواندند آفرین‏

چرا سر کشى تو بفرمان دیو

نبینى همى فرّ گیهان خدیو

اگر تو بپیچى ز فرمان شاه

مرا با تو کین خیزد و رزمگاه‏

فرستاده گیوست پیغام من

بدستورى نامدار انجمن‏

ز پیش پدر گیو بنمود پشت

دلش پر ز گفتارهاى درشت‏

بیامد بطوس سپهبد بگفت

که این راى را با تو دیوست جفت‏

چو بشنید پاسخ چنین داد طوس

که بر ما نه خوبست کردن فسوس‏

بایران پس از رستم پیل تن

سر افرازتر کس منم ز انجمن‏

نبیره منوچهر شاه دلیر

که گیتى بتیغ اندر آورد زیر

همان شیر پرخاش جویم بجنگ

بدرّم دل پیل و چنگ پلنگ‏

همى بى‏من آیین و راى آورید

جهان را بنو کدخداى آورید

نباشم بدین کار همداستان

ز خسرو مزن پیش من داستان‏

جهاندار کز تخم افراسیاب

نشانیم بخت اندر آید بخواب‏

نخواهیم شاه از نژاد پشنگ

فسیله نه نیکو بود با پلنگ‏

تو این رنجها را که بردى برست

که خسرو جوانست و کندآورست‏

کسى کو بود شهریار زمین

هنر باید و گوهر و فرّ و دین‏

فریبرز کاوس فرزند شاه

سزاوارتر کس بتخت و کلاه‏

بهر سو ز دشمن ندارد نژاد

همش فرّ و برزست و هم نام داد

دژم گیو بر خاست از پیش او

که خام آمدش دانش و کیش او

بیامد بگودرز کشواد گفت

که فرّ و خرد نیست با طوس جفت‏

دو چشمش تو گویى نبیند همى

فریبرز را برگزیند همى‏