زادن سهراب از مادرش تهمینه‏

چو نه ماه بگذشت بر دخت شاه

یکى پورش آمد چو تابنده ماه‏

تو گفتى گو پیل تن رستمست

و گر سام شیرست و گر نیرمست‏

چو خندان شد و چهره شاداب کرد

ورا نام تهمینه سهراب کرد

چو یک ماه شد همچو یک سال بود

برش چون بر رستم زال بود

چو نه ماه بگذشت بر دخت شاه

یکى پورش آمد چو تابنده ماه‏

تو گفتى گو پیل تن رستمست

و گر سام شیرست و گر نیرمست‏

چو خندان شد و چهره شاداب کرد

ورا نام تهمینه سهراب کرد

چو یک ماه شد همچو یک سال بود

برش چون بر رستم زال بود

چو سه ساله شد زخم چوگان گرفت

بپنجم دل تیر و پیکان گرفت‏

چو ده ساله شد زان زمین کس نبود

که یارست با او نبرد آزمود

بر مادر آمد بپرسید ز وى

بدو گفت گستاخ با من بگوى‏

که من چون ز همشیرگان برترم

همى باسمان اندر آید سرم‏

ز تخم کیم و ز کدامین گهر

چه گویم چو پرسد کسى از پدر

گر این پرسش از من بماند نهان

نمانم ترا زنده اندر جهان‏

بدو گفت مادر که بشنو سخن

بدین شادمان باش و تندى مکن‏

تو پور گو پیل تن رستمى

ز دستان سامى و از نیرمى‏

ازیرا سرت ز آسمان برترست

که تخم تو زان نامور گوهرست‏

جهان آفرین تا جهان آفرید

سوارى چو رستم نیامد پدید

چو سام نریمان بگیتى نبود

سرش را نیارست گردون بسود

یکى نامه از رستم جنگ جوى

بیاورد و بنمود پنهان بدوى‏

سه یاقوت رخشان بسه مهره زر

از ایران فرستاده بودش پدر

بدو گفت افراسیاب این سخن

نباید که داند ز سر تا ببن‏

پدر گر شناسد که تو زین نشان

شدستى سرافراز گردنکشان‏

چو داند بخواندت نزدیک خویش

دل مادرت گردد از درد ریش‏

چنین گفت سهراب کاندر جهان

کسى این سخن را ندارد نهان‏

بزرگان جنگ آور از باستان

ز رستم زنند این زمان داستان‏

نبرده نژادى که چونین بود

نهان کردن از من چه آیین بود

کنون من ز ترکان جنگ آوران

فراز آورم لشکرى بى‏کران‏

برانگیزم از گاه کاوس را

از ایران ببرّم پى طوس را

برستم دهم تخت و گرز و کلاه

نشانمش بر گاه کاوس شاه‏

از ایران بتوران شوم جنگ جوى

ابا شاه روى اندر آرم بروى‏

بگیرم سر تخت افراسیاب

سر نیزه بگذارم از آفتاب‏

چو رستم پدر باشد و من پسر

نباید بگیتى کسى تاجور

چو روشن بود روى خورشید و ماه

ستاره چرا بر فرازد کلاه‏

ز هر سو سپه شد برو انجمن

که هم با گهر بود و هم تیغ زن‏