بند کردن یزدگرد بهرام را و باز آمدن او به نزد منذر

چنان بد که یک روز در بزمگاه

همى بود بر پاى در پیش شاه‏

چو شد تیره بر پاى خواب آمدش

هم از ایستادن شتاب آمدش‏

پدر چون بدیدش بهم برده چشم

بتندى یکى بانگ برزد بخشم‏

بدژخیم فرمود کو را ببر

کزین پس نبیند کلاه و کمر

بدو خانه زندان کن و باز گرد

نزیبد برو گاه و ننگ و نبرد

بایوان همى بود خسته جگر

ندید اندران سال روى پدر

مگر مهر و نوروز و جشن سده

که او پیش رفتى میان رده‏

چنان بد که طینوش رومى ز راه

فرستاده آمد بنزدیک شاه‏

ابا بدره و برده و باژ روم

فرستاد قیصر بآباد بوم‏

چنان بد که یک روز در بزمگاه

همى بود بر پاى در پیش شاه‏

چو شد تیره بر پاى خواب آمدش

هم از ایستادن شتاب آمدش‏

پدر چون بدیدش بهم برده چشم

بتندى یکى بانگ برزد بخشم‏

بدژخیم فرمود کو را ببر

کزین پس نبیند کلاه و کمر

بدو خانه زندان کن و باز گرد

نزیبد برو گاه و ننگ و نبرد

بایوان همى بود خسته جگر

ندید اندران سال روى پدر

مگر مهر و نوروز و جشن سده

که او پیش رفتى میان رده‏

چنان بد که طینوش رومى ز راه

فرستاده آمد بنزدیک شاه‏

ابا بدره و برده و باژ روم

فرستاد قیصر بآباد بوم‏

چو امد شهنشاه بنواختش

سزاوار او جایگه ساختش‏

فرستاد بهرام زى او پیام

که اى مرد بیدار گسترده کام‏

ز کهتر بچیزى بیازرد شاه

ازو دور گشتم چنین بى‏گناه‏

تو خواهش کنى گر ترا بخشدم

مگر بخت پژمرده بدرخشدم‏

سوى دایگانم فرستد مگر

که منذر مرا به زمام و پدر

چو طینوش بشنید پیغام اوى

بر آورد ازان آرزو کام اوى‏

دل آزار بهرام زان شاد گشت

و زان بند بى‏مایه آزاد گشت‏

بدرویش بخشید بسیار چیز

و زان جایگه رفتن آراست نیز

همه زیر دستان خود را بخواند

شب تیره چون باد لشکر براند

بیاران همى گفت یزدان سپاس

که رفتیم و ایمن شدیم از هراس‏

چو آمد بنزدیک شهر یمن

پذیره شدش کودک و مرد و زن‏

برفتند نعمان و منذر ز جاى

همان نیزه داران پاکیزه راى‏

چو منذر ببهرام نزدیک شد

ز گرد سپه روز تاریک شد

پیاده شدند آن دو آزاد مرد

همى گفت بهرام تیمار و درد

ز گفتار او چند منذر گریست

بپرسید و گفت اختر شاه چیست‏

بدو گفت بهرام کو خود مباد

که گیرد ز شوم اخترش نیز یاد

که هر کو نیاید براه خرد

ز کردار ترسم که کیفر برد

فرود آوریدش هم انجا که بود

بران نیکوى نیکویها فزود

بجز بزم و میدان نبودیش کار

و گر بخشش و کوشش کارزار