کین سیاوش

سپه را فرامرز بد پیش رو که فرزند گو بود…

و زان سو نوندى بیامد براه بنزدیک سالار توران سپاه‏…

چو لشکر بیامد ز دشت نبرد تنان پر ز خون…

بیامد ز قلب سپه پیلسم دلش پر ز خون کرده…

چنین گفت با لشکر افراسیاب که بیدار بخت اندر آمد…

چو خورشید برزد سر از کوهسار بگسترد یاقوت بر جویبار…

تهمتن نشست از بر تخت اوى بخاک اندر آمد سر…

چنان بد که روزى زواره برفت به نخچیر گوران خرامید…

بر انگیخت آن پیل تن را ز جاى تهمتن هم…

تهمتن چو بشنید شرم آمدش برفتن یکى راى گرم آمدش‏…