کین سیاوش

تهمتن چو بشنید شرم آمدش برفتن یکى راى گرم آمدش‏…

چو آگاهى آمد بکاوس شاه که شد روزگار سیاوش تباه‏…

پس آگاهى آمد سوى نیمروز بنزدیک سالار گیتى فروز که…

نگه کرد کاوس بر چهر او بدید اشک خونین و…

سپه را فرامرز بد پیش رو که فرزند گو بود…

و زان سو نوندى بیامد براه بنزدیک سالار توران سپاه‏…

چو لشکر بیامد ز دشت نبرد تنان پر ز خون…

بیامد ز قلب سپه پیلسم دلش پر ز خون کرده…

چنین گفت با لشکر افراسیاب که بیدار بخت اندر آمد…

چو خورشید برزد سر از کوهسار بگسترد یاقوت بر جویبار…