خسرو پرویز

چو بشنید بهرام کز روزگار چه آمد بران نامور شهریار…

چو خورشید گردنده بى‏رنگ شد ستاره ببرج شباهنگ شد بفرمود…

ازان پس چو خاقان بپردخت دل ز خون شد همه…

همى هر زمان شاه برتر گذشت چو شد سال شاهیش…

رسیدند بهرام و خسرو بهم گشاده یکى روى و دیگر…

بدو گفت قیصر که جاوید زى که دستور شاهنشهان را…

و زان پس جوان و خردمند زن بآرام بنشست با…

چنین گفت روشن دل پارسى که بگذاشت با کام دل…

و زان روى شد شهریار جوان چو بگذشت شاد از…

و ز ان پس چو دانست کامد سپاه جهان شد…