دسته: پیروز

چو هرمز بر آمد بتخت پدر

بسر بر نهاد آن کیى تاج زر

چو پیروز را ویژه گفتى ز خشم

همى آب رشک اندر آمد بچشم‏

سوى شاه هیتال شد ناگهان

ابا لشکر و گنج و چندى مهان‏

چغانى شهى بد فغانیش نام

جهانجوى با لشکر و گنج و کام‏

فغانیش را گفت کاى نیک خواه

دو فرزند بودیم زیباى گاه‏

پدر تاج شاهى بکهتر سپرد

چو بیدادگر بد سپرد و بمرد

بیامد بتخت کیى بر نشست

چنانچون بود شاه یزدان پرست‏

نخستین چنین گفت با مهتران

که اى پر هنر پاک دل سروران‏

همى خواهم از داور بى‏نیاز

که باشد مرا زندگانى دراز

که که را بکه دارم و مه بمه

فراوان خرد باشدم روز به‏

سر مردمى بردبارى بود

سبکسر همیشه بخوارى بود

ستون خرد داد و بخشایشست

در بخشش او را چو آرایشست‏

زبان چرب و گویندگى فرّ اوست

دلیرى و مردانگى پرّ اوست‏

چو پیروز ازان روز تنگى برست

بر آرام بر تخت شاهى نشست‏

یکى شارستان کرد پیروز کام

بفرمود کو را نهادند نام‏

جهاندار گوینده گفت این ریست

که آرام شاهان فرخ پیست‏

دگر کرد بادان پیروز نام

خنیده بهر جایش آرام و کام‏

که اکنونش خوانى همى اردبیل

که قیصر بدو دارد از داد میل‏

چو این بومها یک سر آباد کرد

دل مردم پر خرد شاد کرد

درم داد با لشکر نامدار

سوى جنگ جستن بر آراست کار

چو بشنید فرزند خاقان که شاه

ز جیحون گذر کرد خود با سپاه‏

همى بشکند عهد بهرام گور

بدان تازه شد کشتن و جنگ و شور

دبیر جهان دیده را خوشنواز

بفرمود تا شد بر او فراز

یکى نامه بنوشت با آفرین

ز دادار بر شهریار زمین‏

چنین گفت کز عهد شاهان داد

بگردى نخوانمت خسرو نژاد

نه این بود عهد نیاکان تو

گزیده جهاندار و پاکان تو

وزین روى پر بیم دل خوشنواز

چنین تا بر کنده آمد فراز

بر آمد ز هر دو سپه بوق و کوس

هوا شد ز گرد سپاه آبنوس‏

چنان تیرباران بد از هر دو روى

که چون آب خون اندر آمد بجوى‏

چو نزدیکى کنده شد خوشنواز

همى گفت با داور پاک راز

و زان روى چون باد پیروز شاه

همى تاخت با خوار مایه سپاه‏

چو آمد بنزدیکى خوشنواز

سپهدار ترکان ازو گشت باز