جنگ بزرگ کی خسرو با افراسیاب
جنگ ایرانیان با تورانیان
ز رستم چو بشنید خسرو سخن
یکى دیگر اندیشه افگند بن
بگوینده گفت این بد اندیش مرد
چنین با من آویخت اندر نبرد
فزون کرد ازین با سیاوش وفا
زبان پر فسون بود دل پر جفا
سپهبد بکژّى نگیرد فروغ
زبان خیره پر تاب و دل پر دروغ
گر ایدونک رایش نبردست و بس
جز از من نبرد ورا هست کس
تهمتن بجایست و گیو دلیر
که پیکار جویند با پیل و شیر
اگر شاه با شاه جوید نبرد
چرا باید این دشت پر مرد کرد
ز رستم چو بشنید خسرو سخن
یکى دیگر اندیشه افگند بن
بگوینده گفت این بد اندیش مرد
چنین با من آویخت اندر نبرد
فزون کرد ازین با سیاوش وفا
زبان پر فسون بود دل پر جفا
سپهبد بکژّى نگیرد فروغ
زبان خیره پر تاب و دل پر دروغ
گر ایدونک رایش نبردست و بس
جز از من نبرد ورا هست کس
تهمتن بجایست و گیو دلیر
که پیکار جویند با پیل و شیر
اگر شاه با شاه جوید نبرد
چرا باید این دشت پر مرد کرد
نباشد مرا با تو زین بیش جنگ
ببینى کنون روز تاریک و تنگ
فرستاده برگشت و آمد چو باد
شنیده سراسر برو کرد یاد
پر از درد شد جان افراسیاب
نکرد ایچ بر جنگ جستن شتاب
سپه را بجنگ اندر آورد شاه
بجنبید ناچار دیگر سپاه
یکى با درنگ و یکى با شتاب
زمین شد بکردار دریاى آب
ز باریدن تیر گفتى ز ابر
همى ژاله بارید بر خود و ببر
ز شبگیر تا گشت خورشید لعل
زمین پر ز خون بود در زیر نعل
سپه بازگشتند چون تیره گشت
که چشم سواران همى خیره گشت
سپهدار با فر و نیرنگ و ساز
چو آمد بلشکرگه خویش باز
چنین گفت با طوس کامروز جنگ
نه بر آرزو کرد پور پشنگ
گمان که امشب شبیخون کند
ز دل درد دیرینه بیرون کند
یکى کنده فرمود کردن براه
بران سو که بد شاه توران سپاه
چنین گفت کآتش نسوزید کس
نباید که آید خروش جرس
ز لشکر سواران که بودند گرد
گزین کرد شاه و برستم سپرد
دگر بهره بگزید ز ایرانیان
که بندند بر تاختن بر میان
بطوس سپهدار داد آن گروه
بفرمود تا رفت بر سوى کوه
تهمتن سپه را بهامون کشید
سپهبد سوى کوه بیرون کشید
بفرمود تا دور بیرون شوند
چپ و راست هر دو بهامون شوند
طلایه مدارند و شمع و چراغ
یکى سوى دشت و یکى سوى راغ
بدان تا اگر سازد افراسیاب
بروبر شبیخون بهنگام خواب
گر آید سپاه اندر آید ز پس
بماند نباشدش فریاد رس
بره کنده پیش و پس اندر سپاه
پس کنده با لشکر و پیل شاه