باز آمدن نوشین روان به ایران زمین به پیروزى

بتخت آمد از جایگاه نماز

ز گرگان برفتن گرفتند ساز

بر آمد خروشیدن گاو دم

ز درگاه آواز رویینه خم‏

سپه بر نشست و بنه بر نهاد

ز یزدان نیکى دهش کرد یاد

ز دینار و دیبا و تاج و کمر

ز گنج درم هم ز در و گهر

ز اسبان و پوشیده رویان و تاج

دگر مهد پیروزه و تخت عاج‏

نشستند بر زین پرستندگان

بت‏آراى و هر گونه‏اى بندگان‏

فرستاد یک سر سوى طیسفون

شبستان چینى بپیش اندرون‏

بتخت آمد از جایگاه نماز

ز گرگان برفتن گرفتند ساز

بر آمد خروشیدن گاو دم

ز درگاه آواز رویینه خم‏

سپه بر نشست و بنه بر نهاد

ز یزدان نیکى دهش کرد یاد

ز دینار و دیبا و تاج و کمر

ز گنج درم هم ز در و گهر

ز اسبان و پوشیده رویان و تاج

دگر مهد پیروزه و تخت عاج‏

نشستند بر زین پرستندگان

بت‏آراى و هر گونه‏اى بندگان‏

فرستاد یک سر سوى طیسفون

شبستان چینى بپیش اندرون‏

بفرخنده فال و بروز آسمان

برفتند گرد اندرش خادمان‏

سر موبدان بود مهران ستاد

بشد با شبستان خاقان نژاد

سوى طیسفون رفت گنج و بنه

سپاهى نماند از یلان یک تنه‏

همه ویژه گردان آزادگان

بیامد سوى آذرآبادگان‏

سپاهى بیامد ز هر کشورى

ز گیلان و ز دیلمان لشکرى‏

ز کوه بلوج و ز دشت سروچ

گرازان برفتند گردان کوچ‏

همه پاک با هدیه و با نثار

بپیش سراپرده شهریار

بدان شهر شد شهریار بزرگ

که از میش کوته کند چنگ گرگ‏

بفرّ جهاندار کسرى سپهر

دگرگونه‏تر شد بکین و بمهر

بشهرى کجا برگذشتى سپاه

نیازارد زان کشتمندى براه‏

نجستى کسى از کسى نان و آب

بره بر بیاراستى جاى خواب‏

برینسان همى گرد گیتى بگشت

نگه کرد هر جاى هامون و دشت‏

جهان دید یک سر پر از کشتمند

در و دشت پر گاو و پر گوسفند

زمینى که آباد هرگز نبود

بر و بر ندیدند کشت و درود

نگه کرد کسرى برومند یافت

بهر خانه‏اى چند فرزند یافت‏

خمیده سر از بار شاخ درخت

بفرّ جهاندار بیدار بخت‏

بمنزل رسیدند نزدیک شاه

فرستاده قیصر آمد براه‏

ابا هدیه و جامه و سیم و زر

ز دیباى رومى و چینى کمر

نثارى که پوشیده شد روى بوم

چنان باژ هرگز نیامد ز روم‏

ز دینار پر کرده ده چرم گاو

سه ساله فرستاده شد باژ و ساو

ز قیصر یکى نامه‏اى با نثار

نبشته سوى نامور شهریار

فرستاده را پیش بنشاندند

نگه کرد و نامه برو خواندند

بسى نرم پیغامها داده بود

ز چیزى که پیشش فرستاده بود

کزین پس فزون تر فرستیم چیز

که این ساو بد باژ بایست نیز

بپذرفت شاه آنک او دید رنج

فرستاد یک سر همه سوى گنج‏

و زان تخت شاه اندر آمد باسب

همى راند تا خان آذر گشسب‏

چو از دور جاى پرستش بدید

شد از آب دیده رخش ناپدید

فرود آمد از اسب برسم بدست

بزمزم همى گفت و لب را ببست‏

همان پیش آتش ستایش گرفت

جهان آفرین را نیایش گرفت‏

همه زرّ و گوهر فزونى که برد

سراسر بگنجور آتش سپرد

پراگند بر موبدان سیم و زر

همه جامه بخشیدشان با گهر

همه موبدان زو توانگر شدند

نیایش کنان پیش آذر شدند

بزمزم همى خواندند آفرین

بران دادگر شهریار زمین‏

و زانجا بیامد سوى طیسفون

زمین شد ز لشکر که بیستون‏

ز بس خواسته کان پراگنده شد

ز زرّ و درم کشور آگنده شد

و زان شهر سوى مداین کشید

که آنجا بدى گنجها را کلید

گلستان چین با چهل اوستاد

همى راند در پیش مهران ستاد