سپاه کشیدن نوشین روان براى جنگ خاقان چین

یکى لشکرى از مداین براند

که روى زمین جز بدریا نماند

زمین کوه تا کوه یک سر سپاه

درفش جهاندار بر قلبگاه‏

یکى لشکرى سوى گرگان کشید

که گشت آفتاب از جهان ناپدید

بیاسود چندى ز بهر شکار

همى گشت در کوه و در مرغزار

بسغد اندرون بود خاقان که شاه

بگرگان همى راى زد با سپاه‏

ز خویشان ارجاسب و افراسیاب

شده سغد یک سر چو دریاى آب‏

همى گفت خاقان سپاه مرا

زمین بر نتابد کلاه مرا

از ایدر سپه سوى ایران کشیم

و ز ایران بدشت دلیران کشیم‏

همه خاک ایران بچین آوریم

همان تازیان را بدین آوریم‏

یکى لشکرى از مداین براند

که روى زمین جز بدریا نماند

زمین کوه تا کوه یک سر سپاه

درفش جهاندار بر قلبگاه‏

یکى لشکرى سوى گرگان کشید

که گشت آفتاب از جهان ناپدید

بیاسود چندى ز بهر شکار

همى گشت در کوه و در مرغزار

بسغد اندرون بود خاقان که شاه

بگرگان همى راى زد با سپاه‏

ز خویشان ارجاسب و افراسیاب

شده سغد یک سر چو دریاى آب‏

همى گفت خاقان سپاه مرا

زمین بر نتابد کلاه مرا

از ایدر سپه سوى ایران کشیم

و ز ایران بدشت دلیران کشیم‏

همه خاک ایران بچین آوریم

همان تازیان را بدین آوریم‏

نمانم که کس تاج دارد نه تخت

نه اورنگ شاهى نه از تخت بخت‏

همى بود یک چند با گفت و گوى

جهانجوى با لشکرى جنگجوى‏

چنین تا بیامد ز شاه آگهى

کز ایران بجنبید با فرّهى

و زان بخت پیروزى و دستگاه

ز دریا بدریا کشیده سپاه‏

بپیچید خاقان چو آگاه شد

برزم اندرون راه کوتاه شد

باندیشه بنشست با راى زن

بزرگان لشکر شدند انجمن‏

سپهدار خاقان بدستور گفت

که این آگهى خوار نتوان نهفت‏

شنیدم که کسرى بگرگان رسید

همه روى کشور سپه گسترید

ندارد همانا ز ما آگهى

و گر تارک از راى دارد تهى‏

ز چین تا بجیحون سپاه منست

جهان زیر فرّ کلاه منست‏

مرا پیش او رفت باید بجنگ

بپوشد درم آتش نام و ننگ‏

گماند کزو بگذرى راه نیست

و گر در زمانه جز او شاه نیست‏

بیاگاهد اکنون چو من جنگجوى

شوم با سواران چین پیش اوى‏

خردمند مردى بخاقان چین

چنین گفت کاى شهریار زمین‏

تو با شاه ایران مکن رزم یاد

مده پادشاهى و لشکر بباد

ز شاهان نجوید کسى جاى اوى

مگر تیره باشد دل و راى اوى‏

که با فرّ او تخت را شاه نیست

بدیدار او در فلک ماه نیست‏

همى باژ خواهد ز هند و ز روم

ز جایى که گنجست و آباد بوم‏

خداوند تاجست و زیباى تخت

جهاندار و بیدار و پیروز بخت‏

چو بشنید خاقان ز موبد سخن

یکى راى شایسته افگند بن‏

چنین گفت با کاردان راه جوى

که این را چه بیند خردمند روى‏

دو کارست پیش اندرون ناگزیر

که خامش نشاید بدن خیره خیر

که آن را بپایان جز از رنج نیست

به از بر پراگندن گنج نیست‏

ز دینار پوشش نیاید نه خورد

نه گستردنى روز ننگ و نبرد

بدو ایمنى باید و خوردنى

همان پوشش و نغز گستردنى‏

هر آن کس که از بد هراسان شود

درم خوار گیرد تن آسان شود