دسته: زندگینامه بزرگان ایران زمین

آقا صفی معروف به صفیا فرزند خواجه قاسم از شعرای شیرین سخن اصفهان است که با حکیم شفائی اصفهانی معاصر و معاشر بود . به نوشته ملا عبد النبی فخر الزمانی قزوینی مولف تذکره میخانه در آغاز جوانی به سیر و سایاحت پرداخت و قسمتی از عمر خود را در شهرهای هندوستان به درویشی و قلندری گذرانید و سرانجام به خدمت زمانه بیگ مهابت خان حاکم وقت رسید و از وی عزت و احترام فراوان دید . آقا صفی مردی بسیار نیک سیرت و بلند همت بود . هیچ وقت زیر بار منت نمیرفت و لب به تملق و چاپلوسی نمی گشود

 گار بخارد پشت من انگشت من          خم شود از بار منت پشت من

همتی کو تا نخارم پشت خویش         وارهم از منت انگشت خویش

آقا صفی ساقی نامه ای نیز دارد که از ساقی نامه های لطیف به شما می رود واین ساقی نامه در تذکره میخانه امده است . دیوان او را تا شش هزار بیت نوشته اند آقا صفی به سال ۹۹۸ –  ۱۰۲۸ هجری –  در کابل در گذشت و همانجا مدفون است

 مکن ناگشته از خاطر فراموشا فراموشم         که چون از خاطرت رفتم ، زخاطر ها فراموشم

به بازار محبت از پی سودای دل رفتم            دچارم شد خریداری که شد سودا فراموشم

صفی چندانم بده کز لوح محفوظ ضمیر او      چو نیکی از نهاد مردم دنیا فراموشم

.

ملا علی معروف به حبش از گویندگان سده یازدهم هجریست وی در ساری مازندران دیده به جهان گشود و ایام جوانی در مشهد به تحصیل غلم و ادب گذرانید و سپس در اصفهان به کار قضاوت اشتغال جست

فاضلی خوش صحبت شاعری نیک سیرت بوده و به نوشته نصر آبادی نسبتش به بلال موذن حضرت رسول می رسیده استو گویا در اواخر عمر از دانش به جاوید تغییر تخلص داده است

دانش در ۱۰۳۹ – ۱۰۷۰ هجری – در اصفهان درگذشت و در بقعه محمد بیگ به خاک سپردندش

بر مزارم کاشکی بعد ار هلاکم بگذرد            گر زخونم نگذرد باری ز خاکم بگذرد

به پیش ما چه زنی لاف زور بازو را           که می کشد همه کس این کمان ابرو را

درد دلم به کاغذ ابری رقم کنید                 شاید که پی به دیده گریان من برد

.