دسته: بهمن

پسر بد مر او را یکى همچو شیر

که ساسان همى خواندى اردشیر

دگر دخترى داشت نامش هماى

هنرمند و بادانش و نیک راى‏

همى خواندندى ورا چهر زاد

ز گیتى بدیدار او بود شاد

پدر در پذیرفتش از نیکوى

بران دین که خوانى همى پهلوى‏

هماى دلافروز تابنده ماه

چنان بد که آبستن آمد ز شاه‏

چو شش ماه شد پر ز تیمار شد

چو بهمن چنان دید بیمار شد

چو از درد شاه اندر آمد ز پاى

بفرمود تا پیش او شد هماى‏

بزرگان و نیک اختران را بخواند

بتخت گرانمایگان بر نشاند

چنین گفت کاین پاک تن چهر زاد

بگیتى فراوان نبودست شاد

چو شد روزگار تهمتن بسر

بپیش آورم داستانى دگر

چو گشتاسپ را تیره شد روى بخت

بیاورد جاماسپ را پیش تخت‏

بدو گفت کز کار اسفندیار

چنان داغ دل گشتم و سوکوار

که روزى نبد زندگانیم خوش

دژم بودم از اختر کینه کش‏

پس از من کنون شاه بهمن بود

همان راز دارش پشوتن بود

مپیچید سرها ز فرمان اوى

مگیرید دورى ز پیمان اوى‏

یکایک بویدش نماینده راه

که اویست زیباى تخت و کلاه‏

بدو داد پس گنجها را کلید

یکى باد سرد از جگر بر کشید

چو بهمن بتخت نیا بر نشست

کمر بر میان بست و بگشاد دست‏

سپه را درم داد و دینار داد

همان کشور و مرز بسیار داد

یکى انجمن ساخت از بخردان

بزرگان و کار آزموده ردان‏

چنین گفت کز کار اسفندیار

ز نیک و بد گردش روزگار

همه یاد دارید پیر و جوان

هرانکس که هستید روشن روان‏

که رستم گه زندگانى چه کرد

همان زال افسونگر آن پیر مرد

فرامرز جز کین ما در جهان

نجوید همى آشکار و نهان‏

چو آمد بنزدیکى هیرمند

فرستاده‏یى بر گزید ارجمند

فرستاد نزدیک دستان سام

بدادش ز هر گونه چندى پیام‏

چنین گفت کز کین اسفندیار

مرا تلخ شد در جهان روزگار

هم از کین نوش آذر و مهر نوش

دو شاه گرامى دو فرّخ سروش‏

ز دل کین دیرینه بیرون کنیم

همه بوم زابل پر از خون کنیم‏

فرستاده آمد بزابل بگفت

دل زال با درد و غم گشت جفت‏

چنین داد پاسخ که گر شهریار

براندیشد از کار اسفندیار

بداند که آن بودنى کار بود

مرا زان سخن دل پر آزار بود

غمى شد فرامرز در مرز بست

ز درد نیا دست کین را بشست‏

همه نامداران روشن روان

برفتند یک سر بر پهلوان‏

بدان نامداران زبان برگشاد

ز گفت زواره بسى کرد یاد

که پیش پدرم آن جهان دیده مرد

همى گفت و لبها پر از باد سرد

که بهمن ز ما کین اسفندیار

بخواهد تو این را ببازى مدار

پدرم آن جهان دیده نامور

ز گفت زواره بپیچید سر

نپذرفت و نشنید اندرز او

ازو گشت ویران کنون مرز او

گرامى پشوتن که دستور بود

ز کشتن دلش سخت رنجور بود

بپیش جهاندار بر پاى خاست

چنین گفت کاى خسرو داد و راست‏

اگر کینه بودت بدل خواستى

پدید آمد از کاستى راستى‏

کنون غارت و کشتن و جنگ و جوش

مفرماى و مپسند چندین خروش‏

ز یزدان بترس و ز ما شرم دار

نگه کن بدین گردش روزگار

یکى را برآرد بابر بلند

یکى زو شود زار و خوار و نژند

پدرت آن جهانگیر لشکر فروز

نه تابوت را شد سوى نیمروز

نه رستم بکابل بنخچیرگاه

بدان شد که تا نیست گردد بچاه‏