پادشاهى شاپور سوم‏

چو شاپور بنشست بر جاى عم

از ایران بسى شاد و بهرى دژم‏

چنین گفت کاى نامور بخردان

جهان دیده و راى زن موبدان‏

بدانید کان کس که گوید دروغ

نگیرد ازین پس بر ما فروغ‏

دروغ از بر ما نباشد ز راى

که از راى باشد بزرگى بجاى‏

همان مر تن سفله را دوستدار

نیابى بباغ اندرون چون نگار

سرى را کجا مغز باشد بسى

گواژه نباید زدن بر کسى‏

زبان را نگهدار باید بُدن

نباید روان را بزهر آژدن‏

که بر انجمن مرد بسیار گوى

بکاهد بگفتار خود آب روى‏

چو شاپور بنشست بر جاى عم

از ایران بسى شاد و بهرى دژم‏

چنین گفت کاى نامور بخردان

جهان دیده و راى زن موبدان‏

بدانید کان کس که گوید دروغ

نگیرد ازین پس بر ما فروغ‏

دروغ از بر ما نباشد ز راى

که از راى باشد بزرگى بجاى‏

همان مر تن سفله را دوستدار

نیابى بباغ اندرون چون نگار

سرى را کجا مغز باشد بسى

گواژه نباید زدن بر کسى‏

زبان را نگهدار باید بُدن

نباید روان را بزهر آژدن‏

که بر انجمن مرد بسیار گوى

بکاهد بگفتار خود آب روى‏

اگر دانشى مرد راند سخن

تو بشنو که دانش نگردد کهن‏

دل مرد مطمع بود پر ز درد

بگرد طمع تا توانى مگرد

مکن دوستى با دروغ آزماى

همان نیز با مرد ناپاک راى‏

سرشت تن از چار گوهر بود

گذر زین چهارانش کمتر بود

اگر سفله گر مرد با شرم و راد

بآزادگى یک دل و یک نهاد

سیم کو میانه گزیند ز کار

بسند آیدش بخشش کردگار

چهارم که بپراگند بر گزاف

همى دانشى نام جوید ز لاف‏

دو گیتى بیابد دل مرد راد

نباشد دل سفله یک روز شاد

بدین گیتى او را بود نام زشت

بدان گیتى اندر نیابد بهشت‏

دو گیتى نیابد دل مرد لاف

که بپراگند خواسته بر گزاف‏

ستوده کسى کو میانه گزید

تن خویش را آفرین گسترید

شما را جهان آفرین یار باد

همیشه سر بخت بیدار باد

جهاندارمان باد فریاد رس

که تخت بزرگى نماند بکس‏

بگفت این و از پیش برخاستند

ز یزدان برو آفرین خواستند

چو شد سالیان پنج بر چار ماه

بشد شاه روزى بنخچیرگاه‏

جهان شد پر از یوز و بازان و سگ

چه پرّنده و چند تازان بتگ‏

ستاره زدند از پى خوابگاه

چو چیزى بخورد و بیاسود شاه‏

سه جام مى خسروانى بخورد

پر اندیشه شد سر سوى خواب کرد

پراگنده گشتند لشکر همه

چو در خواب شد شهریار رمه‏

بخفت او و از دشت برخاست باد

که کس باد ازان سان ندارد بیاد

فرو برده چوب ستاره بکند

بزد بر سر شهریار بلند

جهانجوى شاپور جنگى بمرد

کلاه کیى دیگرى را سپرد

میاز و مناز و متاز و مرنج

چه تازى بکین و چه نازى بگنج‏

که بهر تو اینست زین تیره‏گوى

هنر جوى و راز جهان را مجوى‏

که گر باز یابى به پیچى بدرد

پژوهش مکن گرد رازش مگرد

چنین است کردار این چرخ تیر

چه با مرد برنا چه با مرد پیر