زندگی نامه رابعه بنت کعب قزداری

رابعه بنت کعب قزداری  به رابعه بلخی هم مشهور است ، زن شاعر پارسی‌گوی نیمه نخست سده چهارم هجری  است.
رابعه همدوره با سامانیان و رودکی بود. بسیاری رابعه را نخستین زن شاعر پارسی‌گوی می‌دانند. رابعه از عربهای کوچیده به خراسان بود. پدرش فرمانروای بلخ و سیستان وقندهار و بست بود.
وی به پارسی و تازی شعر میسرود و غزل های پرسوز او در بازار صوفیان مشتاقان زیادی داست
رابعه شیفته شخصی به نام بَکتاش که غلام برادرش ، حارث بود می‌شود و برایش شعر می‌سراید. حارث که از این عشق آگاه می‌شود آشفته می‌شود و دستور می‌دهد که خواهرش را به حمام برند و رگهایش را بگشایند تا بمیرد. حکایت او را فقیر نظم کرده نام آن مثنوی را گلستان ارم نهاده و اشعار زیبایی گفنه‌است. از آن جمله‌است:

مرا بعشق همی متهم کنی به حیل                چه حجت آری پیش خدای عزوجل
به عشقت اندر عاصی همی نیارم شد           بذنبم اندر طاغی همی شوی بمثل
نعیم بی تو نخواهم جحیم با تو رواست         که بی تو شکّر زهر است و با تو زهر عسل
بروی نیکو تکیه مکن که تا یکچند           به سنبل اندر پنهان کنند نجم زحل
هرآینه نه دروغ است آنچه گفت حکیم        فمن تکبر یوماً فبعد عز ذل

از اشعار رابعه قزداری
عشق او باز اندر آوردم به بند              کوشش بسیار نامد سودمند
عشق دریایی کرانه ناپیدا                   کی توان کردن شنا ای هوشمند
عشق را خواهی که تا پایان بری         بس که بپسندید باید ناپسند
زشت باید دید و انگارید خوب            زهر باید خورد و انگارید قند
توسنی کردم ندانستم همی                کز کشیدن تنگتر گردد کمند

ز بس گل که در باغ مأوی          گرفت چمن رنگ ارتنگ مانی گرفت
صبا نافهٔ مشک تبت نداشت           جهان بوی مشک از چه معنی گرفت
مگر چشم مجنون به ابر اندر          است که گل رنگ رخسار لیلی گرفت
بمی ماند اندر عقیقین قدح           سرشکی که در لاله مأوی گرفت
قدح گیر چندی و دنیی مگیر           که بدبخت شد آنکه دنیی گرفت
سر نرگس تازه از زرّ و سیم           نشان سر تاج کسری گرفت
چو رهبان شد اندر لباس کبود           بنفشه مگر دین ترسی گرفت

.