زندگی نامه فیضی دکنی

شیخ ابوالفیض پسر شیخ مبارک از شعرای بزرگ شده دهم هجری است وی در سال ۹۲۶ – ۹۵۴ هجری – در ناکور از شهرهای هند به دنیا آمد . تحصیلاتش را در محضر پدر دانشمند خود شیخ مبارک به پایان رسانید . در چهارده سالگی در علم عروض و بدیع و خط و لغت و تفسیر ، یگانه روزگار بوده است .

در سال ۹۴۵ – ۹۷۴ هجری – به دربار جلال الدین اکبر شاه هندی بار یافت و به لقب ملک الشعرائی نائل گردید . فیضی با تشویق اکبر شاه خمسه ای به پیروی از خمسه نظامی پرداخت که یک قسمت آن به اکبر نامه موشوم است . او تفسیری نیز دارد که در آن از اول تا آخر حرفی از حروف مهجمه – نقطه دار – به کار نرفته و به تفسیر بی نقطه معروف است . همچنین کتابی دارد بنام موارد الکلم به عربی که آنهم از اول تا ۀخر به حروف بی نقطه تالیف شده است . علاوه بر اینها دیوانی دارد نزدیک به پانزده هزار بیت که شامل غزل ، قصیده ، قطعه و اشعار متفرقه می باشد

فیضی و پدرش شیعی مذهب بودند و همین تشیع باعث شد که گروهی به مخالفت بر خاسته او را بی دین و حتی آفاتب پرست خواندند ولی بدیهی است که شخص افاتب پرست به تفسیر گرایش نمی کند آنهم با ان زحمت و کیفیت که گفته شد

وفات فیضی به سال ۹۷۳ – ۱۰۰۳ هجری – در لاهور در گذشت

این چه مستی است که بی باده و جام است اینجا باده کز جام بنوشند حرام است اینجا

ایکه از بادیه عشق خبر می پرسی پای بردار که کونین دو گام است اینجا

زاهدا منتظر چشمه کوثر منشین که به یک جرعه می کار تمام است اینجا

هیچ کس نیست که در این دایره حیرت نیست صید گاهی است جبریل به دام است اینجا

راز سر بسته خم پیش خرد مگشائید سخن از پخته مگوئید که خام است اینجا

نام و ناموس ز ما خاک نشینان مطلب این مقامی است که ناموس ز نام است اینجا

.