بهروز ساربانی فرزند بهزاد در شانزدهم آذر ماه ۱۳۴۴ در روستای جویم دیده به جهان گشود . تصیلات ابتدایی را در زادگاه خود گذراند . و سپس رای امرا معاش رهسپار کشور های حاشیه خلیج فارش شد . وی در سرودن اشعار خصوصا رباعی طبعی روان دارد .
باز نوروز دگر آممد از راه بیا باز گل همچو گهر آمده از راه بیا
هر کجا می نگرم سبزه و گل می بینم وه چه گلهای قشنگی همه چون ما بیا
باز از عشق تو دل شکوه بسیار نمود ای تو زیبا ز دو مه لطف کن از راه بیا
ترسم آن است که هجران رخ زیبایت فکند این دل و جانم همه در چاه بیا
هجر تو روز و شبم شام نمود بر سان این شب تارم به سحرگاه بیا
دل نشسته به کمینت مده آزار دلم لطف بنموده دل آرا و از این راه بیا
شده بهروز دلش شوق زدیدار رخت لبس هجر تهی کن ز گذرگاه بیا
به دنیا هر آن کس که بی تو چمید به جز رنج و اندوه چیزی ندید
دل و دین و عقلش چو رفت از کفش به بدبختی و روسیاهی شدش
خدایا شدم از خطا رفتگان گنهکار ماندم به کنج جهان
ز بس ظلم بر خویش کردم روا همی مانده درد برم بی دوا
الهی خجل ماندم از کار خویش چگونه به منزل برم بار خویش
بسویت در آرم چو دست نیاز بکن چاره ام خالق چاره ساز
ببخشا خدایا گناه مرا ندارم تحمل عذاب ترا
خدایا نگردان مرا ناامید تو بهروز بخش از عذاب شدسد
.
