زندگی نامه شیدای سنندجی

میرزا عبدالباقی فرزند میرزا محمد حسین از بزرگزادگان کردستان بود که آباء و اجدادش نسل بعد نسل در وزارت اشتغال داشتند وی مردی بسیار شیرین بیان و خوش صحبت بوده و انوع شعر انیکو می سورده است

درباره زندگانی او میرزا عبدالله سنندجی مولف تذکره حدیقه امان اللهی مینویسد :

بعد از آنکه سن او به چهل سال رسید سپاه افلاس و مسکنت بر سر او تاختن آورده بعلت وفور صدمات روزگار غدار که شیر مردان را از جاده دلیری منحرف و در بادیه حیرانی و سرگردانی معتکف می سازد گویا نقصی به احوالش روی داده نسبت خبط دماغ به او میزدند باز با نهایت پریشانی و اختلال اوضاع و احوال از گفتن شعر مضایقه نداشتند . از هر مقوله تخمینا دوهزار بیت اشعار دارد

شیدا در اواخر عمر بینایی خود را از دست داد و در سال ۱۲۰۷ -۱۲۴۴ هجری – چشم از جهان فرو بست

این دیده غمدیده از ان دو دیده                    غیر از ستم و جور و جفا هیچ ندیده

میل دل عاشق نه به حور است و نه جنت        از روز ازل خاک در دوست گزیده

مهرت زازل کرد به نام من مهجور                مستوفی دیوان قضا ثبت جریده

دودی که از وگاه سیه می شود آفاق              آهی است که شیدا ز دل زار کشیده

.