سگالش رستم با خویشان

و زان روى رستم بایوان رسید

مر او را بران گونه دستان بدید

زواره فرامرز گریان شدند

ازان خستگیهاش بریان شدند

ز سر بر همى کند رودابه موى

بر آواز ایشان همى خست روى‏

زواره بزودى گشادش میان

ازو بر کشیدند ببر بیان‏

هرانکس که دانا بد از کشورش

نشستند یک سر همه بر درش‏

بفرمود تا رخش را پیش اوى

ببردند و هر کس که بد چاره جوى‏

گرانمایه دستان همى کند موى

بران خستگیها بمالید روى‏

همى گفت من زنده با پیر سر

بدیدم بدین سان گرامى پسر

و زان روى رستم بایوان رسید

مر او را بران گونه دستان بدید

زواره فرامرز گریان شدند

ازان خستگیهاش بریان شدند

ز سر بر همى کند رودابه موى

بر آواز ایشان همى خست روى‏

زواره بزودى گشادش میان

ازو بر کشیدند ببر بیان‏

هرانکس که دانا بد از کشورش

نشستند یک سر همه بر درش‏

بفرمود تا رخش را پیش اوى

ببردند و هر کس که بد چاره جوى‏

گرانمایه دستان همى کند موى

بران خستگیها بمالید روى‏

همى گفت من زنده با پیر سر

بدیدم بدین سان گرامى پسر

بدو گفت رستم کزین غم چه سود

که این ز آسمان بودنى کار بود

به پیش است کارى که دشوارتر

وزو جان من پر ز تیمارتر

که هر چند من بیش پوزش کنم

که این شیر دل را فروزش کنم‏

نجوید همى جز همه ناخوشى

بگفتار و کردار و گردنکشى‏

رسیدم ز هر سو بگرد جهان

خبر یافتم ز آشکار و نهان‏

گرفتم کمربند دیو سپید

زدم بر زمین همچو یک شاخ بید

نتابم همى سر ز اسفندیار

ازان زور و آن بخشش کارزار

خدنگم ز سندان گذر یافتى

زبون داشتى گر سپر یافتى‏

زدم چند بر گبر اسفندیار

گراینده دست مرا داشت خوار

همان تیغ من گر بدیدى پلنگ

نهان داشتى خویشتن زیر سنگ‏

نبرّد همى جوشن اندر برش

نه آن پاره پرنیان بر سرش‏

سپاسم ز یزدان که شب تیره شد

دران تیرگى چشم او خیره شد

برستم من از چنگ آن اژدها

ندانم کزین خسته آیم رها

چه اندیشم اکنون جزین نیست راى

که فردا بگردانم از رخش پاى‏

بجایى شوم کو نیابد نشان

بزابلستان گر کند سر فشان‏

سرانجام ازان کار سیر آید او

اگر چه ز بد سیر دیر آید او

بدو گفت زال اى پسر گوش دار

سخن چون بیاد آورى هوش دار

همه کارهاى جهان را در است

مگر مرگ کان را درى دیگر است‏

یکى چاره دانم من این را گزین

که سیمرغ را یار خوانم برین‏

گر او باشدم زین سخن رهنماى

بماند بما کشور و بوم و جاى‏