در خواندن افراسیاب سپاه را

دل شاه ترکان چنان کم شنود

همیشه برنج از پى آز بود

ازان پس که برگشت زان رزمگاه

که رستم برو کرد گیتى سپاه‏

بشد تازیان تا بخلّخ رسید

بننگ از کیان شد سرش ناپدید

بکاخ اندر آمد پر آزار دل

ابا کار دانان هشیار دل‏

چو پیران و گرسیوز رهنمون

قراخان و چون شیده و گرسیون‏

بر ایشان همه داستان برگشاد

گذشته سخنها همه کرد یاد

که تا بر نهادم بشاهى کلاه

مرا گشت خورشید و تابنده ماه‏

دل شاه ترکان چنان کم شنود

همیشه برنج از پى آز بود

ازان پس که برگشت زان رزمگاه

که رستم برو کرد گیتى سپاه‏

بشد تازیان تا بخلّخ رسید

بننگ از کیان شد سرش ناپدید

بکاخ اندر آمد پر آزار دل

ابا کار دانان هشیار دل‏

چو پیران و گرسیوز رهنمون

قراخان و چون شیده و گرسیون‏

بر ایشان همه داستان برگشاد

گذشته سخنها همه کرد یاد

که تا بر نهادم بشاهى کلاه

مرا گشت خورشید و تابنده ماه‏

مرا بود بر مهتران دسترس

عنان مرا بر نتابید کس‏

ز هنگام رزم منوچهر باز

نبد دست ایران بتوران دراز

شبیخون کند تا در خان من

از ایران بیازند بر جان من‏

دلاور شد آن مردم نادلیر

گوزن اندر آمد ببالین شیر

برین کینه گر کار سازیم زود

و گرنه بر آرند زین مرز دود

سزد گر کنون گرد این کشورم

سراسر فرستادگان گسترم‏

ز ترکان و ز چین هزاران هزار

کمر بستگان از در کارزار

بیاریم بر گرد ایران سپاه

بسازیم هر سو یکى رزمگاه‏

همه موبدان راى هشیار خویش

نهادند با گفت سالار خویش‏

که ما را ز جیحون بباید گذشت

زدن کوس شاهى بران پهن دشت‏

بآموى لشکر گهى ساختن

شب و روز نآسودن از تاختن‏

که آن جاى جنگست و خون ریختن

چه با گیو و با رستم آویختن‏

سر افراز گردان گیرنده شهر

همه تیغ کین آب داده بزهر

چو افراسیاب آن سخنها شنود

برافروخت از بخت و شادى نمود

ابر پهلوانان و بر موبدان

بکرد آفرینى برسم ردان‏

نویسنده نامه را پیش خواند

سخنهاى بایسته چندى براند

فرستادگان خواست از انجمن

بنزدیک فغفور و شاه ختن‏

فرستاد نامه بهر کشورى

بهر نامدارى و هر مهترى‏

سپه خواست کاندیشه جنگ داشت

ز بیژن بدان گونه دل تنگ داشت‏

دو هفته بر آمد ز چین و ختن

ز هر کشورى شد سپاه انجمن‏

چو دریاى جوشان زمین بر دمید

چنان شد که کس روز روشن ندید

گله هرچ بودش ز اسبان یله

بشهر اندر آورد یک سر گله‏

همان گنجها کز گه تور باز

پدر بر پسر بر همى داشت راز

سر بدرها را گشادن گرفت

شب و روز دینار دادن گرفت‏

چو لشکر سراسر شد آراسته

بدان بى‏نیازى شد از خواسته‏

ز گردان گزین کرد پنجه هزار

همه رزم جویان سازنده کار

بشیده که بودش نبرده پسر

ز گردان جنگى بر آورده سر

بدو گفت کین لشکر سرفراز

سپردم ترا راه خوارزم ساز

نگهبان آن مرز خوارزم باش

همیشه کمر بسته رزم باش‏

دگر پنجه از نامداران چین

بفرمود تا کرد پیران گزین‏

بدو گفت تا شهر ایران برو

ممان رخت و مه تخت سالار نو

در آشتى هیچ گونه مجوى

سخن جز بجنگ و بکینه مگوى‏

کسى کو برد آب و آتش بهم

ابر هردوان کرده باشد ستم‏

دو پر مایه بیدار و دو پهلوان

یکى پیر و باهوش و دیگر جوان‏

برفتند با پند افراسیاب

بآرام پیر و جوان بر شتاب‏

ابا ترگ زرّین و کوپال و تیغ

خروشان بکردار غرنده میغ‏