چو آگاهى آمد بشاه بزرگ
که از بیشه بیرون خرامید گرگ
سپاهى بیاورد بهرام گرد
که از آسمان روشنایى ببرد
بخرّاد برزین چنین گفت شاه
که بگزین برین کار بر چار ماه
یکى سوى خاقان بىمایه پوى
سخن هرچ دانى که باید بگوى
بایران و نیران تو داناترى
همان بر زبان بر تواناترى
در گنج بگشاد و چندان گهر
بیاورد شمشیر و زرین کمر
چو بر پادشاهیش شد پنج سال
بگیتى نبودش سراسر همال
ششم سال زان دخت قیصر چو ماه
یکى پورش آمد همانند شاه
نبود آن زمان رسم بانگ نماز
بگوش چنان پروریده بناز
یکى نام گفتى مر او را پدر
نهانى دگر آشکارا دگر
نهانى بگفتى بگوش اندرون
همى خواندى آشکارا برون
بگوش اندرون خواند خسرو قباد
همى گفت شیروى فرخ نژاد
چو شب کودک آمد گذشته سه پاس
بیامد بر خسرو اختر شناس
ازان پس فزون شد بزرگى شاه
که خورشید شد آن کجا بود ماه
همه روز با دخت قیصر بدى
همو بر شبستانش مهتر بدى
ز مریم همى بود شیرین بدرد
همیشه ز رشکش دو رخساره زرد
بفرجام شیرین ورا زهر داد
شد آن نامور دخت قیصر نژاد
ازان چاره آگه نبد هیچ کس
که او داشت آن راز تنها و بس
چو سالى بر آمد که مریم بمرد
شبستان زرّین بشیرین سپرد
دبیر جهان دیده را پیش خواند
دل آگنده بودش همه برفشاند
جهاندار چون کرد آهنگ مرو
بماهوى سورى کنارنگ مرو
یکى نامه بنوشت با درد و خشم
پر از آرزو دل پر از آب چشم
نخست آفرین کرد بر کردگار
خداوند دانا و پروردگار
خداوند گردنده بهرام و هور
خداوند پیل و خداوند مور
کند چون بخواهد ز ناچیز چیز
که آموزگارش نباید بنیز