چو از آفرین گشت پرداخته
بیاورد گلرنگ را ساخته
نشست از بر زین و ره بر گرفت
خم منزل جادو اندر گرفت
همى رفت پویان براه دراز
چو خورشید تابان بگشت از فراز
درخت و گیا دید و آب روان
چنانچون بود جاى مرد جوان
چو چشم تذروان یکى چشمه دید
یکى جام زرین برو پرنبید
یکى غرم بریان و نان از برش
نمکدان و ریچال گرد اندرش
خور جاودان بد چو رستم رسید
از آواز او دیو شد ناپدید
چو از آفرین گشت پرداخته
بیاورد گلرنگ را ساخته
نشست از بر زین و ره بر گرفت
خم منزل جادو اندر گرفت
همى رفت پویان براه دراز
چو خورشید تابان بگشت از فراز
درخت و گیا دید و آب روان
چنانچون بود جاى مرد جوان
چو چشم تذروان یکى چشمه دید
یکى جام زرین برو پرنبید
یکى غرم بریان و نان از برش
نمکدان و ریچال گرد اندرش
خور جاودان بد چو رستم رسید
از آواز او دیو شد ناپدید
فرود آمد از باره زین بر گرفت
بغرم و بنان اندر آمد شگفت
نشست از بر چشمه فرخنده پى
یکى جام زر دید پر کرده مى
ابا مى یکى نیز طنبور یافت
بیابان چنان خانه سور یافت
تهمتن مر آن را ببر در گرفت
بزد رود و گفتارها بر گرفت
که آواره و بدنشان رستم است
که از روز شادیش بهره غم است
همه جاى جنگست میدان اوى
بیابان و کوهست بستان اوى
همه جنگ با شیر و نر اژدهاست
کجا اژدها از کفش نارهاست
مى و جام و بویا گل و میگسار
نکردست بخشش و را کردگار
همیشه بجنگ نهنگ اندر است
و گر با پلنگان بجنگ اندر است
بگوش زن جادو آمد سرود
همان ناله رستم و زخم رود
بیاراست رخ را بسان بهار
و گر چند زیبا نبودش نگار
بر رستم آمد پر از رنگ و بوى
بپرسید و بنشست نزدیک اوى
تهمتن بیزدان نیایش گرفت
ابر آفرینها فزایش گرفت
که در دشت مازندران یافت خوان
مى و جام با میگسار جوان
ندانست کو جادوى ریمنست
نهفته برنگ اندر اهریمنست
یکى طاس مى بر کفش بر نهاد
ز دادار نیکى دهش کرد یاد
چو آواز داد از خداوند مهر
دگرگونهتر گشت جادو بچهر
روانش گمان نیایش نداشت
زبانش توان ستایش نداشت
سیه گشت چون نام یزدان شنید
تهمتن سبک چون در و بنگرید
بینداخت از باد خمّ کمند
سر جادو آورد ناگه ببند
بپرسید و گفتش چه چیزى بگوى
بدان گونه کت هست بنماى روى
یکى گنده پیرى شد اندر کمند
پر آژنگ و نیرنگ و بند و گزند
میانش بخنجر بدو نیم کرد
دل جادوان زو پر از بیم کرد