آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت…
رونق عهد شباب است دگر بستان را می‌رسد مژده گل…
ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است ببین که…
آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست چشم میگون…
آن پیک نامور که رسید از دیار دوست آورد حرز…
کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت من و شراب…
گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت ور ز…
دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما چیست یاران…
گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا فدای اشتباهی…
تا که از طارم میخانه نشان خواهد بود طاق ابروی…
