دسته: زندگینامه بزرگان ایران زمین

هادی فرزند مهدی در سال ۱۲۸۶ در تهران متولد شد . هنوز خواندن و نوشتن را به خوبی نیاموخته بود که مجبور به ترک تحصیل شد وبه کار ور آورد . در ۱۵ سالگی با آنکه عهده دار خرج چند تن بود ذوق شعر و غزلسرایی در سرش افتاد و چون زندگی آمیخته با رنجی داشت تخلص خود را رنجی انتخاب کرد

وی اگر چه نتوانست به تحصیلاتش ادامه دهد اما در نتیجه ممارست در شعر و مجالست با شعرا در شناختن نظم خوب و سرودن سن مرغوب مهارت و توانایی بسزایی داشت

چون از ابتدای شاعری با دیوان صائب تبریزی آشنا بود در سرودن شعر بیشتر به سبک هندی گرایش داشت و همواره طرفدار این سبک بود

رنجی مردی بسیار خوش صحبت و مهربان و با وفا بود کسانی که با وی آشنائی نزدیک داشتند  دوستی ، اخلاق و یک رنگی او را ستوده اند . این شاعر آزاده در تهران به صنعت قفل سازی اشتغال داشت و بیشتر ایام را به رنج و زحمت گذرانید

طی کردیم عمر گرامی باین طریق           جانی جدا به زحمت و جسمی جدا به رنج

در جایی دیگر در جواب کسانی که اصرار داشتند تخلص خود را از رنجی به گنجی تغییر دهد چنین میگوید :

کند رنجی تخلص از چه رو گنجی که در گیتی               تمام عمر با رنج و تعب طی گشته ایامش

گنجی روز پنج شنبه چهارم اسفند ماه ۱۳۳۹ در سن پنجاه و سه سالگی بر اثر سکته قلبی در تهارن دار فانی را بدرود گفت و مزارش در بابویه در جوار آرامگاه مادرش میباشد

دیوان او مشتمل بر سه هزار بیت میباشد

به چشم تنگ دلان مهر و ماه هردو یکیست              به نزدیک کور ، سپید و سیاه هردو یکیست

به عقل کودک نو پا بلند وپستی نیست                    که پیش اهل جنون راه و چاه هردو یکیست

درخت خرد و کهن پیش اره یکیست                      که نزد باداجل کوه و کاه هر دو یکیست

ز فعل نیک و بد خویشتن مشو غافل                     گمان مدار ثواب و گناه هر ود یکیست

فقیر را ز غنی کم نمیتوان خواندن                      چنانکه خلقت مسکین و شاه هردو یکیست

                            غرض ز دیر وز کعبه خدا بود رنجی

                            وگرنه صومعه و خانقاه هر دو یکیست

.

محمد حسین فرزند اسد الله به سال ۱۲۷۱ در اصفهان دیده به جهان گشود پدرش از محترمین اصفهان بود . صغیر ار ده سالگی شعر میگفت و در انجمن های ادبی اصفهان شرکت میجست و چون طبعی روان و ذوقی سلیم داشت مورد تحسین و تشویق بزرگان ادب قرار میگرفت و به همین جهت کلمه صغیر را برای خود تخلص گزید

وی در سوردن انواع شهر مهارت داشت و از گویندگان توانای عصر حاضر به شمار میرفت . او مردی بسیار نیک محضر و فروتن بود و از صفای طینت و علو همت بره کافی داشت . از تملق و چاپلوسی سخت گریزان بود . بطوریکه در همه عمرش نه مدح کسی لب گشود نه به هجو خاطر کسی را از خود آزرد

دیوان اشعار او که بارها به چاپ رسیده مشتمل بر غزل و قصیده و قطعه و مثنویست و اغلب قصیده های وی در مدح ائمه اطهار میباشد

صغیر در سال ۱۳۴۹ در اصفهان وفات یافت و همانجا به خاک سپردند

در مرگ این شاعر آزاده بسیاری از شعرای اصفهان و شهرهای دیگر مرثیه نوشته اند

سخن از زلف تو گویند دل و شانه بهم        می نمایند دو گم گشته ره خانه بهم

سوختم ز آتش عشق تو ولی خرسندم        که رسیدیم در این ره من و پروانه بهم

آشنای تو به دل غیر را ره ندهد              که نسازند به یک خانه دو بیگانه بهم

حرمت کوی تو گر شیخ و بر همن یابند     نفروشند دگر کعبه و بتخانه بهم

شیخ را پای به پیمانه زده ام ساقی کو      تا رساند لب من با لب پیمانه بهم

دوستان بهر من از حالت مجنون گویند     که خوش اید خبر حال دو دیوانه بهم

در قیامت به رهش باز فرو ریزم جان      افتد انجا چو گذر من و جانانه بهم

کمتر از جغد و غراب اهل جهانند صغیر   که نسازند در این منزل ویرانه بهم

.