میرزا ابوالقاسم فرزند رضا قلی خان همای شیرازی از سخنسرایان قوی دست دوره قاجاریه است وی در سال ۱۲۷۶ هجری در اصفهان به دنیا آمد . علوم مقدماتی را در خانه پدر که همگی اهل فضل کمال بودند فرا گرفت . سپس در محضر استادان بزرگی چون میرزا عبدالغفار پا قلعه ای و میرزا عبدالعلی هرندی نحوی و علامه شهیر آخوند ملا محمد کاشانی به تحصیل ادبیات عرب ، فقه ، تفسیر و فلسفه پرداخت و بر اثر استعداد سرشاری که داشت در اندک زمانی به اغلب فنون مختلفه ادب دست یافت
رموز و دقایق شعر را از میرزا ابوالحسن جلوه و دو برادر بزرگتر خود عنقا و سها که هر سه از شاعران نامی عهد قاجاریه بوده اند بیاموخت. طرب از سیزده سالگی شعر میسرود . نخست جلا تخلص میکرد که بعدها به طرب تغییر داد.
در سرودن انواع شعر به ویژه قصیده مهارت کامل داشت و در این فن خود را پیرو قاآنی قصیده سرای بزرگ دوره قاجار میشمرد .
وی علاوه بر شاعری از هنر خطاطی و خوشنویسی نیز بهرهای کافی داشت و خط نستعلیق را بسیار خود مینوشت . دیوان اشعارش مشتما بر ۱۰ هزار بیت است
طرب در فروردین ۱۲۹۰ در اصفهان به سکته قلبی در گذشت و در بقعه امامزاده احمد به خاک سپردندش
بوسی از ان لبان به از قندم آرزوست یک خنده ز آن دهان شکر خندم آرزوست
ای آهوی رمیده من آن صید وحشیم کز تاب طره تو به پا بندم آرزوست
شهد است راستی ثمرقند و از لب بردن ثمر به سوی سمرقندم آرزوست
تعلم مردمان خردمند دولت است تعلیم مردمان خردمندم آرزوست
در زیر بار عشق تو تا آورم شکیب تاب و توان کوه دماوندم آرزوست
پیرانه سر هوای جوانیم در سر است بنگر طرب که عمر شد و چندم آرزوست
.
