در داستان ابو منصور بن محمد

بدین نامه چون دست کردم دراز

یکى مهترى بود گردن فراز

جوان بود و از گوهر پهلوان

خردمند و بیدار و روشن روان‏

خداوند راى و خداوند شرم

سخن گفتن خوب و آواى نرم‏

مرا گفت کز من چه باید همى

که جانت سخن بر گراید همى‏

بچیزى که باشد مرا دست‏رس

بکوشم نیازت نیارم بکس‏

همى داشتم چون یکى تازه سیب

که از باد نامد بمن بر نهیب‏

بدین نامه چون دست کردم دراز

یکى مهترى بود گردن فراز

جوان بود و از گوهر پهلوان

خردمند و بیدار و روشن روان‏

خداوند راى و خداوند شرم

سخن گفتن خوب و آواى نرم‏

مرا گفت کز من چه باید همى

که جانت سخن بر گراید همى‏

بچیزى که باشد مرا دست‏رس

بکوشم نیازت نیارم بکس‏

همى داشتم چون یکى تازه سیب

که از باد نامد بمن بر نهیب‏

بکیوان رسیدم ز خاک نژند

از آن نیک‏دل نامدار ارجمند

بچشمش همان خاک و هم سیم و زر

کریمى بدو یافته زیب و فر

سراسر جهان پیش او خوار بود

جوانمرد بود و وفادار بود

چنان نامور گم شد از انجمن

چو در باغ سرو سهى از چمن‏

نه زو زنده بینم نه مرده نشان

بدست نهنگان مردم کشان‏

دریغ آن کمر بند و آن گردگاه

دریغ آن کئى برز و بالاى شاه‏

گرفتار زو دل شده ناامید

نوان لرز لرزان بکردار بید

یکى پند آن شاه یاد آوریم

ز کژى روان سوى داد آوریم‏

مرا گفت کاین نامه شهریار

گرت گفته آید بشاهان سپار

بدین نامه من دست بردم فراز

بنام شهنشاه گردن فراز