خواندن ایرانیان زال و رستم را

چو یک هفته بگذشت ننمود روى

بر آمد یکى غلغل و گفت و گوى‏

همه پهلوانان شدند انجمن

بزرگان فرزانه و راى زن‏

چو گودرز و چون طوس نوذر نژاد

سخن رفت چندى ز بیداد و داد

ز کردار شاهان برتر منش

ز یزدان پرستان و ز بد کنش‏

همه داستانها زدند از مهان

بزرگان و فرزانگان جهان‏

پدر گیو را گفت کاى نیکبخت

همیشه پرستنده تاج و تخت‏

از ایران بسى رنج برداشتى

بر و بوم و پیوند بگذاشتى‏

بپیش آمد اکنون یکى تیره کار

که آن را نشاید که داریم خوار

چو یک هفته بگذشت ننمود روى

بر آمد یکى غلغل و گفت و گوى‏

همه پهلوانان شدند انجمن

بزرگان فرزانه و راى زن‏

چو گودرز و چون طوس نوذر نژاد

سخن رفت چندى ز بیداد و داد

ز کردار شاهان برتر منش

ز یزدان پرستان و ز بد کنش‏

همه داستانها زدند از مهان

بزرگان و فرزانگان جهان‏

پدر گیو را گفت کاى نیکبخت

همیشه پرستنده تاج و تخت‏

از ایران بسى رنج برداشتى

بر و بوم و پیوند بگذاشتى‏

بپیش آمد اکنون یکى تیره کار

که آن را نشاید که داریم خوار

بباید شدن سوى زابلستان

سوارى فرستى بکابلستان‏

بزابل برستم بگویى که شاه

ز یزدان بپیچید و گم کرد راه‏

دربار بر نامداران ببست

همانا که با دیو دارد نشست‏

بسى پوزش و خواهش آراستیم

همى زان سخن کام او خواستیم‏

فراوان شنید ایچ پاسخ نداد

دلش خیره بینیم و سر پر ز باد

بترسیم کو همچو کاوس شاه

شود کژّ و دیوش بپیچد ز راه‏

شما پهلوانید و داناترید

بهر بودنى بر تواناترید

کنون هرک او هست پاکیزه راى

ز قنوج و ز دنور و مرغ و ماى‏

ستاره شناسان کابلستان

همه پاک رایان زابلستان‏

بیارید زین در یکى انجمن

بایران خرامید با خویشتن‏

شد این پادشاهى پر از گفت و گوى

چو پوشید خسرو ز ما راى و روى‏

فگندیم هر گونه رایى ز بن

ز دستان گشاید همى این سخن‏

سخنهاى گودرز بشنید گیو

ز لشکر گزین کرد مردان نیو

برآشفت و اندیشه اندر گرفت

ز ایران ره سیستان برگرفت‏

چو نزدیک دستان و رستم رسید

بگفت آن شگفتى که دید و شنید

غمى گشت پس نامور زال گفت

که گشتیم با رنج بسیار جفت‏

برستم چنین گفت کز بخردان

ستاره شناسان و هم موبدان‏

ز زابل بخوان و ز کابل بخواه

بدان تا بیایند با ما براه‏

شدند انجمن موبدان و ردان

ستاره شناسان و هم بخردان‏

همه سوى دستان نهادند روى

ز زابل بایران نهادند روى‏

جهاندار بر پاى بد هفت روز

بهشتم چو بفروخت گیتى فروز

ز در پرده برداشت سالار بار

نشست از بر تخت زر شهریار

همه پهلوانان ابا موبدان

برفتند نزدیک شاه جهان‏

فراوان ببودند پیشش بپاى

بزرگان با دانش و رهنماى‏

جهاندار چون دید بنواختشان

برسم کیان پایگه ساختشان‏

از آن نامداران خسرو پرست

کس از پاى ننشست و نگشاد دست‏

گشادند لب کاى سپهر روان

جهاندار باداد و روشن روان‏

توانایى و فرّ شاهى تراست

ز خورشید تا پشت ماهى تراست‏

همه بودنیها بروشن روان

بدانى بکردار و دانش جوان‏

همه بندگانیم در پیش شاه

چه کردیم و بر ما چرا بست راه‏

اگر غم ز دریاست خشکى کنیم

همه چادر خاک مشکى کنیم‏

و گر کوه باشد ز بن برکنیم

بخنجر دل دشمنان بشکنیم‏

و گر چاره این بر آید بگنج

نبیند ز گنج درم نیز رنج‏

همه پاسبانان گنج توایم

پر از درد گریان ز رنج توایم‏

چنین داد پاسخ جهاندار باز

که از پهلوانان نیم بى‏نیاز

و لیکن ندارم همى دل برنج

ز نیروى دست و ز مردان و گنج‏

نه در کشورى دشمن آمد پدید

که تیمار آن بد بباید کشید

یکى آرزو خواست روشن دلم

همى بر دل آن آرزو نگسلم‏

بدان آرزو دارم اکنون امید

شب تیره تا گاه روز سپید

چو یابم بگویم همه راز خویش

برآرم نهان کرده آواز خویش‏

شما باز گردید پیروز و شاد

بد اندیشه بر دل مدارید یاد

همه پهلوانان آزاد مرد

برو خواندند آفرینى بدرد