کور کردن گستهم و بندوى، هرمزد را

چو آگاهى آمد بر شهریار

ز آیین گشسب آنک بد نامدار

ز تنگى در بار دادن ببست

ندیدش کسى نیز با مى بدست‏

بر آمد ز آرام و ز خورد و خواب

همى بود با دیدگان پر آب‏

بدر بر سخن رفت چندى ز شاه

که پرده فروهشت از بارگاه‏

یکى گفت بهرام شد جنگجوى

بتخت بزرگى نهادست روى‏

دگر گفت خسرو ز آزار شاه

همى سوى ایران گذارد سپاه‏

بماندند زان کار گردان شگفت

همى هر کسى راى دیگر گرفت‏

چو آگاهى آمد بر شهریار

ز آیین گشسب آنک بد نامدار

ز تنگى در بار دادن ببست

ندیدش کسى نیز با مى بدست‏

بر آمد ز آرام و ز خورد و خواب

همى بود با دیدگان پر آب‏

بدر بر سخن رفت چندى ز شاه

که پرده فروهشت از بارگاه‏

یکى گفت بهرام شد جنگجوى

بتخت بزرگى نهادست روى‏

دگر گفت خسرو ز آزار شاه

همى سوى ایران گذارد سپاه‏

بماندند زان کار گردان شگفت

همى هر کسى راى دیگر گرفت‏

چو در طیسفون بر شد این گفتگوى

ازان پادشاهى بشد رنگ و بوى‏

سر بندگان پر شد از درد و کین

گزیدند نفرینش بر آفرین‏

سپاه اندکى بد بدرگاه بر

جهان تنگ شد بر دل شاه بر

ببندوى و گستهم شد آگهى

که تیره شد آن فرّ شاهنشهى‏

همه بستگان بند برداشتند

یکى را بران کار بگماشتند

کزان آگهى باز جوید که چیست

ز جنگ آوران بر در شاه کیست‏

ز کار زمانه چو آگه شدند

ز فرمان بگشتند و بى‏ره شدند

شکستند زندان و بر شد خروش

بران سان که هامون بر آید بجوش‏

بشهر اندرون هرک بد لشکرى

بماندند بیچاره زان داورى‏

همى رفت گستهم و بندوى پیش

زره دار با لشکر و ساز خویش‏

یکایک ز دیده بشستند شرم

سواران بدرگاه رفتند گرم‏

ز بازار پیش سپاه آمدند

دلاور بدرگاه شاه آمدند

که گر گشت خواهید با ما یکى

مجویید آزرم شاه اندکى‏

که هرمز بگشتست از راى و راه

ازین پس مر او را مخوانید شاه‏

بباد افره او بیازید دست

بروبر کنید آب ایران کبست‏

شما را بویم اندرین پیش رو

نشانیم بر گاه او شاه نو

و گر هیچ پستى کنید اندرین

شما را سپاریم ایران زمین‏

یکى گوشه‏اى بس کنیم از جهان

بیک سو خرامیم با همرهان‏

بگفتار گستهم یک سر سپاه

گرفتند نفرین بآرام شاه‏

که هرگز مبادا چنین تاجور

کجا دست یازد بخون پسر

بگفتار چون شوخ شد لشکرش

هم آنگه زدند آتش اندر درش‏

شدند اندر ایوان شاهنشهى

بنزدیک آن تخت با فرّهى

چو تاج از سر شاه برداشتند

ز تختش نگونسار برگاشتند

نهادند پس داغ بر چشم شاه

شد آنگاه آن شمع رخشان سیاه‏

ورا همچنان زنده بگذاشتند

ز گنج آنچ بد پاک برداشتند

چنینست کردار چرخ بلند

دل اندر سراى سپنجى مبند

گهى گنج بینیم ازو گاه رنج

براید بما بر سراى سپنج‏

اگر صد بود سال اگر صد هزار

گذشت آن سخ کآید اندر شمار

کسى کو خریدار نیکو شود

نگوید سخن تا بدى نشنود