بر تخت نشستن شاپور

چو شاپور بنشست بر تخت داد

کلاه دلافروز بر سر نهاد

شدند انجمن پیش او بخردان

بزرگان فرزانه و موبدان‏

چنین گفت کاى نامدار انجمن

بزرگان پر دانش و راى زن‏

منم پاک فرزند شاه اردشیر

سراینده دانش و یاد گیر

همه گوش دارید فرمان من

مگردید یک سر ز پیمان من‏

وزین هرچ گویم پژوهش کنید

و گر خام گویم نکوهش کنید

چو من دیدم اکنون بسود و زیان

دو بخشش نهاده شد اندر میان‏

یکى پادشا پاسبان جهان

نگهبان گنج کهان و مهان‏

چو شاپور بنشست بر تخت داد

کلاه دلافروز بر سر نهاد

شدند انجمن پیش او بخردان

بزرگان فرزانه و موبدان‏

چنین گفت کاى نامدار انجمن

بزرگان پر دانش و راى زن‏

منم پاک فرزند شاه اردشیر

سراینده دانش و یاد گیر

همه گوش دارید فرمان من

مگردید یک سر ز پیمان من‏

وزین هرچ گویم پژوهش کنید

و گر خام گویم نکوهش کنید

چو من دیدم اکنون بسود و زیان

دو بخشش نهاده شد اندر میان‏

یکى پادشا پاسبان جهان

نگهبان گنج کهان و مهان‏

و گر شاه با داد و فرّخ پیست

خرد بى‏گمان پاسبان ویست‏

خرد پاسبان باشد و نیک خواه

سرش بر گذارد ز ابر سیاه‏

همه جستنش داد و دانش بود

ز دانش روانش برامش بود

دگر آنک او بآزمون خرد

بکوشد بمردى و گرد آورد

بدانش ز یزدان شناسد سپاس

خنک مرد دانا و یزدان شناس‏

بشاهى خردمند باشد سزا

بجاى خرد زر شود بى‏بها

توانگر شود هرک خشنود گشت

دل آرزو خانه دود گشت‏

کرا آرزو بیش تیمار بیش

بکوش و نیوش و منه آز پیش‏

بآسایش و نیک نامى گراى

گریزان شو از مرد ناپاک راى‏

بچیز کسان دست یازد کسى

که فرهنگ بهرش نباشد بسى‏

مرا بر شما زان فزونست مهر

که اختر نماید همى بر سپهر

همان رسم شاه بلند اردشیر

بجاى آورم با شما ناگزیر

ز دهقان نخواهم جز از سى یکى

درم تا بلشکر دهم اندکى‏

مرا خوبى تو گنج آباد هست

دلیرى و مردى و بنیاد هست‏

ز چیز کسان بى‏نیازیم نیز

که دشمن شود مردم از بهر چیز

بر ما شما را گشاده‏ست راه

بمهریم با مردم نیک خواه‏

بهر سو فرستیم کار آگهان

بجوییم بیدار کار جهان‏

نخواهیم هرگز بجز آفرین

که بر ما کنند از جهان آفرین‏

مهان و کهان پاک برخاستند

زبان را بخوبى بیاراستند

بشاپور بر آفرین خواندند

زبرجد بتاجش بر افشاندند

همى تازه شد رسم شاه اردشیر

بدو شاد گشتند برنا و پیر