نامه نوشتن خسرو به رستم

نویسنده نامه را پیش خواند

وزین داستان چند با او براند

برستم یکى نامه فرمود شاه

نوشتن ز مهتر سوى نیکخواه‏

که اى پهلوان زاده پر هنر

ز گردان لشکر برآورده سر

دل شهر یاران و پشت کیان

بفرمان هر کس کمر بر میان‏

توى از نیاکان مرا یادگار

همیشه کمر بسته کار زار

ترا داد گردون بمردى پلنگ

بدریا ز بیمت خروشان نهنگ‏

جهان را ز دیوان مازندران

بشستى و کندى بدان را سران‏

چه مایه سر تاج داران ز گاه

ربودى و بر کندى از پیشگاه‏

نویسنده نامه را پیش خواند

وزین داستان چند با او براند

برستم یکى نامه فرمود شاه

نوشتن ز مهتر سوى نیکخواه‏

که اى پهلوان زاده پر هنر

ز گردان لشکر برآورده سر

دل شهر یاران و پشت کیان

بفرمان هر کس کمر بر میان‏

توى از نیاکان مرا یادگار

همیشه کمر بسته کار زار

ترا داد گردون بمردى پلنگ

بدریا ز بیمت خروشان نهنگ‏

جهان را ز دیوان مازندران

بشستى و کندى بدان را سران‏

چه مایه سر تاج داران ز گاه

ربودى و بر کندى از پیشگاه‏

بسا دشمنان کز تو بى‏جان شدست

بسا بوم و بر کز تو ویران شدست‏

سر پهلوانى و لشکر پناه

بنزدیک شاهان ترا دستگاه‏

همه جادوان را ببستى بگرز

بیفروختى تاج شاهان ببرز

چه افراسیاب و چه شاهان چین

نوشته همه نام تو بر نگین‏

هران بند کز دست تو بسته شد

گشایندگان را جگر خسته شد

گشاینده بند بسته توى

کیان را سپهر خجسته توى‏

ترا ایزد این زور پیلان که داد

دل و هوش و فرهنگ فرخ نژاد

بدان داد تا دست فریاد خواه

بگیرى بر آرى ز تاریک چاه‏

کنون این یکى کار بایسته پیش

فراز آمد و اینت شایسته خویش‏

بتو دارد امید گودرز و گیو

که هستى بهر کشور امروز نیو

شناسى بنزدیک من جاهشان

زبان و دل و راى یکتاهشان‏

سزد گر تو این را ندارى برنج

بخواه آنچ باید ز مردان و گنج‏

که هرگز بدین دودمان غم نبود

فروزنده تر زین چنان کم شنود

نبد گیو را خود جز این پور کس

چه فرزند بود و چه فریاد رس‏

فروان بنزد منش دستگاه

مرا و نیاى مرا نیکخواه‏

بهر سو که جویمش یابم بجاى

بهر نیک و بد پیش من بر بپاى‏

چو این نامه من بخوانى مپاى

بزودى تو با گیو خیز اندر آى‏

بدان تا بدین کار با ما بهم

زنى راى فرخ بهر بیش و کم‏

ز مردان و ز گنج و ز خواسته

بیارم بپیش تو آراسته‏

بفرخ پئ و بر شده نام تو

ز توران بر آید همه کام تو

چنانچون بباید بسازى نوا

مگر بیژن از بند یابد رها